Adam Snarski

Wielokulturowość a bezpieczeństwo narodowe Belgii

Wielokulturowość a bezpieczeństwo narodowe Belgii

Referat Adama Snarskiego wygłoszony 05/11/2016 r. w Brukseli podczas konferencji pt. ” Problematyka terroryzmu i jego zwalczania”

 

  1. Pojęcie bezpieczeństwa oraz bezpieczeństwa narodowego

 

Żyjemy współcześnie w czasach wielkiej potrzeby poszukiwań wiedzy o bezpieczeństwie. Bezpieczeństwo przede wszystkim obejmuje zabezpieczenie potrzeb takich jak: istnienia, przetrwania, stabilności, pewności, niezależności, tożsamości, ochrony poziomu i jakości życia. Jest więc ono pierwotną i egzystencjonalną potrzebą jednostki, grup społecznych i państw. Chodzi tu nie tylko o integralność, niezawisłość czy samo przetrwanie, ale także o bezpieczeństwo rozwoju. Bezpieczeństwo to zależy od tego co dzieje się wokół nas samych, jak także od środowiska zewnętrznego, z którego mogą napływać różnego rodzaju zagrożenia[1].

W języku potocznym pojęcie bezpieczeństwa, oznacza stan, w którym jednostka ma poczucie pewności, oparcie w drugiej osobie lub w sprawnie działającym systemie prawnym.

Po zakończeniu zimnej wojny bezpieczeństwo zostało rozszerzone przez wprowadzenie do tego pojęcia takie przedmioty referencyjne jak osoba ludzka, grupa społeczna, środowisko naturalne. Wprowadzono także nowe podmioty bezpieczeństwa. Tu wymienić można chociażby prywatne przedsiębiorstwa bezpieczeństwa, organizacje międzynarodowe. Po zakończeniu zimnej wojny wprowadzono także, obok bezpieczeństwa militarnego – bezpieczeństwo ekonomiczne, społeczne i polityczne[2].

We współczesnych definicjach nie zmieniło swojego pierwotnego znaczenia, ale zmiany polityczne jakie zaszły czy w dalszym ciągu zachodzą w Europie, spowodowały iż świadomość o szczęśliwej, niezagrożonej przyszłości wszystkich narodów, została zdominowana przez troskę o bezpieczeństwo.

Ciągłe poszukiwanie środków zapewniających ramy bezpieczeństwa stało się, w pewnym momencie, priorytetowym dążeniem wszystkich organizacji międzynarodowych, jak rządów danych państw. W związku z tym, definicja bezpieczeństwa z pewnością rozszerzyła swój zasięg w procesie ewolucji.

Pojęcie to wywodzi się z łacińskiego słowa brzmiącego securitas, co oznacza polityczną stabilność. Z pojęciem bezpieczeństwa również wiąże się łacińskie słowo se cura, co oznacza ,,wolny od troski”[3]. Bezpieczeństwo jest pojęciem wieloznacznym. Powszechności użycia tego terminu towarzyszy również szeroka jego interpretacja znaczeniowa. S. Dworecki definiuje pojęcie bezpieczeństwa jako: ,,stan stabilności wewnętrznej i suwerenności państwa, który odzwierciedla brak lub występowanie jakichkolwiek zagrożeń”[4].

Z pojęciem bezpieczeństwa wiążą się takie określenia jak: stan spokoju, pewności, wolności od zagrożeń[5]. Współcześnie utrzymuje się, że bezpieczeństwo to stan spokoju, pewności.

To bezpieczeństwo jest naczelną potrzebą ludzi, jest wartością najbardziej pożądaną. Przewyższa ono inne wartości chociażby z tego względu, że niejako oznacza ono warunek wstępny do osiągania innych celów. Zwraca się uwagę, że wyniku różnych procesów jakie zaszły w XIX i XX w., władza nad społeczeństwem została zwiększona przez państwo, tym samym dostarczając dobra społecznego w postaci bezpieczeństwa. A więc można twierdzić, że bezpieczeństwo odwzorowuje jakąś określoną konfigurację, która przejawia się w relacji pomiędzy społeczeństwem a państwem. Bezpieczeństwo jest też wartością stopniowalną, co oznacza, że można być czy czuć się bardziej lub mniej bezpiecznym. Państwo powinno działać na sferę wewnętrzną, jak również, a może przede wszystkim na otoczenie zewnętrzne. Powinno działać w tych sferach tak aby oddalać, a jeśli jest to możliwe, usuwać zagrożenia dla bezpieczeństwa. Trzeba pamiętać, że bezpieczeństwo ma chronić przetrwanie, integralność terytorialną, niezależność polityczną oraz z punktu widzenia jednostki, przede wszystkim jakość życia.

Z pojęciem bezpieczeństwa wiąże się pojęcie bezpieczeństwa narodowego. Bezpieczeństwo narodowe (państwa) jest jednym z zasadniczych kierunków, funkcji działalności państwa. Bezpieczeństwo narodowe to zdolność państwa do prowadzenia skutecznego przeciwdziałania oraz eliminacji zagrożeń, które dotyczą nie tylko całego państwa, ale także obywatela. Dziedzina bezpieczeństwa powinna stanowić przedmiot zainteresowania całego aparatu władzy państwowej, administracji publicznej[6].

W ciągu całej historii ludzkości bezpieczeństwo narodowe utożsamiane było z bezpieczeństwem wojskowym i obronnym, pojmowanym jako ochrona przed zagrożeniami od napadu zbrojnego. Właśnie to myślenie utrzymywało, że wojna jest największym zagrożeniem dla bezpieczeństwa narodowego[7]. Bezpieczeństwo narodowe to także sprawy, które są związane z zachowaniem tożsamości narodowej, oraz związane z czynnikami, które zapewniają udział poszczególnych narodów w rozwoju cywilizacyjnym[8]. Bezpieczeństwo narodowe to struktura oparta na określonym układzie sił ekonomicznych, militarnych, ale i kulturowych. Struktura ta powinna podlegać procesom adaptacji[9].

Bezpieczeństwo narodowe zajmuje w chwili obecnej ważne, pierwszoplanowe miejsce. Decyduje niejako o losach jednostek, narodu i wspólnoty międzynarodowej. Przyczynia się do tego aspekt decydujący o losach społeczeństwa, znaczenia narodu jako najważniejszej wartości dla jej członków, którego cele obejmują potrzebę zjednoczenia się dla zabezpieczenia przed atakami, agresją. Przede wszystkim także dla utrzymania narodowej i międzynarodowej stabilności.

Na znaczeniu zyskał ludzki wymiar tego bezpieczeństwa. Bezpieczeństwo narodowe w aspekcie wartości narodowej, jako cel narodowy, państwowy, przenika we wszystkie inne cele i funkcje państwa. Nie można bowiem osiągać innych celów realizowanych przez państwo bez poczucia bezpieczeństwa. Zyskało poszanowanie podstawowych praw i swobód obywatelskich[10].

 

  1. Pojęcie stanu zagrożenia

 

Obecnie zagrożenia bezpieczeństwa narodowego można określić jako potencjalne lub istniejące zjawiska, sytuacje bądź działania godzące w wartości i interesy narodowe, które stwarzają niebezpieczeństwo dla zdrowia i życia społeczności. Zatem, biorąc pod uwagę współczesne rozumienie bezpieczeństwa narodowego, przyjmuje się, że na jego zagrożenie składa się taki splot wydarzeń wewnętrznych lub w stosunkach międzynarodowych, w których po pierwsze z dużym prawdopodobieństwem może nastąpić ograniczenie lub utrata warunków do niezakłóconego bytu i rozwoju wewnętrznego, bądź naruszenie lub utrata suwerenności państwa lub jego relacji na arenie międzynarodowej z innymi państwami. Będą to również działania lub cały ciąg zdarzeń, które zagrażają drastycznie jakości życia mieszkańców danego państwa lub niosą ze sobą istotne zagrożenia dotyczące ograniczenia możliwości dokonywania wyborów politycznych przez rząd państwa[11]. Zatem, w życiu narodu i funkcjonowaniu państwa konieczne jest przygotowanie i stosowanie wszystkich własnych sił, jak także środków.

Przy omawianym temacie, należy wspomnieć o środkach administracyjno- prawnych, które mają duże znaczenie w eliminowaniu zagrożeń powszechnych. Mają one za zadanie, przede wszystkim, utrzymanie ładu, spokoju w stosunkach między jednostkami, grupami społeczeństw. Ich funkcje przejawiają się poprzez ochronę porządku i bezpieczeństwa publicznego, ochronę mienia i zdrowia obywateli. Podstawowym celem środków administracyjno-prawnych jest zatem, zabezpieczenie wartości istotnych dla społeczeństwa.

 

III. Zagrożenie terrorystyczne

 

Otwartość świata, otwartość społeczeństw na świat powoduje generowanie nowych potrzeb, zmianę oczekiwań i bardzo szybko zmieniającą się hierarchię wartości. To wszystko powoduje, że zmieniają się sposoby osiągania celów[12]. Głównym powodem stosowania przemocy wobec innych ludzi są zwykle negatywne emocje. Jednak, zważyć należy, że w przypadku działań terrorystycznych nie mamy do czynienia z tzw. niskimi pobudkami, ale z różnymi bodźcami nacjonalistycznymi, religijnymi i ekonomicznymi.

Terroryzm należy określić jako przemoc, która ma swoje podłoże w polityce, zwykle przemoc ta, skierowana jest przeciw ludności cywilnej. Przemoc o której mowa, stosowana jest przez podmioty niepaństwowe. Ma na celu wywołanie zagrożenia i zastraszenie określonej grupy społecznej, organizacji lub rządu w celu wymuszenia jakiegoś zachowania lub zmiany istniejącego już zachowania[13]. Terroryzm jest więc przemocą i wiąże się wywołaniem strachu w celu przymuszenia, nakłonienia lub zyskania uwagi publicznej. Przemoc służy realizacji określonego programu politycznego, a jej celem jest skłonienie danej władzy państwowej lub organów międzynarodowych do ustępstw lub doprowadzenia do zmiany porządku publicznego.

Szukanie swojego miejsca w nowym układzie stosunków międzynarodowych lub jego budowanie za wszelką cenę, staje się źródłem dla współcześnie uznanych za najbardziej groźnych dla stabilizacji działań terrorystycznych, które jako sposób walki o własną pozycję w świecie, o podkreślenie swojej tożsamości czy o status ekonomiczny, przybrały bardziej szeroki wymiar międzynarodowy[14].W literaturze przedmiotu najczęściej spotyka się różne pojęcia terroryzmu, oto niektóre z nich:

  • terroryzm, jako metoda walki politycznej, która polega na używaniu przemocy wobec poszczególnych jednostek lub grup społecznych;
  • terroryzm, jako wszelkie działania przestępcze. Celem ich jest wytwarzanie stanu terroru w umysłach ludzi, grupy osób lub społeczeństwa;
  • terroryzm to świadome budzenie strachu w wyniku przemocy lub groźby przemocy w dążeniu do zmian politycznych;
  • terroryzm może być definiowany także jako przestępstwo wojenne popełnione
    w czasie pokoju;
  • terroryzm może być postrzegane jako indywidualne działanie skierowane przeciwko aparatowi władzy lub jego przedstawicielom[15].

 

Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż zjawisko terroryzmu jest odmienne interpretowane w zależności od państwa. Dzieje się tak, ponieważ zależy to od tego
w jakiej sytuacji politycznej, gospodarczej czy militarnej dany kraj się znajduje. To co dla jednych jest postrzegane jako klasyczny akt terroru, dla innych będzie usprawiedliwioną walką narodowo-wyzwoleńczą, czy obroną uczuć religijnych[16].

Postrzeganie zjawiska terroryzmu zmieniło się w wymiarze ogólnoświatowym po atakach terrorystycznych 11 września 2001 roku na wieże World Trade Center oraz budynek Pentagonu w Stanach Zjednoczonych. Stany Zjednoczone przeznaczyły poważne zasoby finansowe i ludzkie, które posłużyły na rozbudowę sił zbrojnych. W tych wydarzeniach pojawiła się pewna asymetria dotycząca informacji oraz przekonań religijnych. Stany Zjednoczone posiadały niewielką ilość informacji o terrorystach. Terroryści zaś dysponowali informacjami na temat Stanów Zjednoczonych w nieporównywalnie większym zakresie. Przekonania religijne zwolenników bin Ladena dopuszczały samobójczy atak na ludność cywilną. Podczas, gdy takie działania były w Stanach Zjednoczonych nie do zaakceptowania. Ogromna przewaga USA w zakresie siły militarnej, technologii i zasobów finansowych w żadnym stopniu nie równoważyła przewagi terrorystów w tych dwóch kategoriach[17].

 

  1. Bezpieczeństwo narodowe Belgii

 

W trosce o bezpieczeństwo społeczność międzynarodowa, w tym Belgia, dysponuje szerokim spektrum możliwości. Form współpracy mającej na celu budowanie bezpiecznego i stabilnego środowiska jest wiele. Najbardziej oczywistą jest wciąż budowanie współpracy, zawieranie sojuszy i partnerstw.

Niewątpliwie przynależność państwa do poszczególnych organizacji, może nie tyle, co gwarantuje bezpieczeństwo, ale zdecydowanie zwiększa jego poziom w kraju. Typowymi instytucjami bezpieczeństwa są  NATO, UE oraz OBWE (Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie). Belgia jest także członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych i Organizacji Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. Ponadto, uczestniczy w  działaniach antyterrorystycznych Rady Europy. Jest członkiem rady doradczej Centrum Antyterrorystycznego ONZ oraz  realizuje też rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ 2170 i 2178, mającą na celu zmniejszenie zagrożenia stwarzanego przez zagranicznych bojowników terrorystycznych oraz ograniczenie finansowania terroryzmu.

Należy także zwrócić uwagę na fakt umiejscowienia w Belgii siedzib wielu organizacji międzynarodowych, w tym instytucji Unii Europejskiej, obecnych zwłaszcza w Brukseli. Konsekwencją tego stanu rzeczy, i nie tylko, jest duża liczba obcokrajowców przebywających na terytorium belgijskim, co także rzutuje na sytuację oraz rozwiązania w zakresie zapewniania bezpieczeństwa wewnętrznego.

Kluczowym aktem prawnym rangi ustawowej, który dał podwaliny pod obecny instytucjonalny system bezpieczeństwa wewnętrznego w Belgii, jest ustawa z 7 grudnia 1998 roku o powołaniu zintegrowanej służby policyjnej, zorganizowanej na dwóch poziomach. Bowiem,  ustawa reguluje funkcjonowanie oraz zadania policji federalnej i lokalnej. Na podstawie tej ustawy nałożono  szefom resortów spraw wewnętrznych i sprawiedliwości obowiązek przyjmowania co roku Narodowy Plan Bezpieczeństwa. Jednak praktyka wykazała, że tak częste planowanie w realiach Belgijskich jest niemożliwe. Nowelizacja ustawy z roku 2003 wydłużyła okres obowiązywania jednego planu do czterech lat. Wart uwagi jest fakt, że w planie z roku 2008 wskazano, że za bezpieczeństwo są odpowiedzialni wszyscy obywatele. Niejednokrotnie Narodowy Plan Bezpieczeństwa był przedmiotem debat, z których jednoznacznie wynikało, że treść tych planów jest zbyt ogólnikowa, za wyjątkiem spraw administracji wewnętrznej. Co wskazywało z kolei, na pewną nieskuteczność w walce z zagrożeniami.

Pewien katalog otwarty, czy raczej przegląd zagrożeń dla bezpieczeństwa narodowego Belgii wskazywała już ustawa o służbach wywiadowczych i bezpieczeństwa z 1998 r. Wśród których wymieniała się m.in.: szpiegostwo, terroryzm, ekstremizm, działalność sekt. Również warte zauważanie jest, że w badaniach porównawczych trzydziestu jeden państw członkowskich Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju w Europie (Organisation for Economic Co-operation and Development – OECD), których rezultaty zawarto w raporcie ”Wskaźniki zrównoważonego rozwoju” Sustainable Governance Indicators 2011, Belgia uzyskała 7 na 10 możliwych punktów i ogólną zadowalającą ocenę, jeśli chodzi o poziom bezpieczeństwa wewnętrznego w państwie. Według autorów raportu obecnie główne problemy państwa belgijskiego w sferze bezpieczeństwa wewnętrznego stanowią produkcja narkotyków syntetycznych na dużą skalę oraz zagrożenie terroryzmem.

Dla realizacji celów bezpieczeństwa, Belgia w 2003 roku przyjęła rządową deklarację pod tytułem ”Belgia kreatywna i solidarna” w której podkreślono, że przedmiotem troski władz jest przede wszystkim zapewnienie bezpieczeństwa (w aspekcie wewnętrznym) wszystkim obywatelom. Stwierdzono, że rząd szczególny nacisk musi położyć na eliminowanie zagrożeń wewnętrznych zarówno na poziomie lokalnym (wskazano tu na bezpieczeństwo w ruchu drogowym, włamania, akty wandalizmu, czyli przestępczość pospolitą), jak i federalnym (handel narkotykami, bronią, ludźmi, terroryzm, przestępczość finansowa i gospodarcza).[18]

Reasumując, zintegrowane bezpieczeństwo Belgii według aktów prawnych oraz przedstawionej deklaracji rządu belgijskiego, ujmowane było w tzw. koncepcji całościowej. Oznacza to współpracę wszystkich zainteresowanych podmiotów w celu osiągnięcia wspólnego rozwiązania problemu.  Innymi słowy, wszystkie inicjatywy, projekty i instrumenty winny  być w jak największym stopniu zharmonizowane i skoordynowane.

 

  1. Wielokulturowość Belgii i dzielnica Molenbeek

 

We wstępie do omówienia wielokulturowości w Belgii wskazać należy, za wynikami badań IPSOS, że emigranci są przez Belgów do zaakceptowania, jeśli potrafią się dostosować do obowiązujących zwyczajów i przepisów, kiedy uczciwie pracują oraz integrują się ze społeczeństwem i uczą się języka. W takiej sytuacji ich obecność jest pożądana, gdyż wprowadzają element różnorodności kulturowej i bogactwa kulturowego.

Aktualne oficjalne dane  dotyczące narodowości zamieszkujących  na terenie terytorium Królestwa Belgii wskazują, że Włochów i Francuzów w Belgii jest po 13%, Holendrów 12%, Marokanów 7%, Rumunów 5%, oraz Polaków 5% (spadek w porównaniu z rokiem 2011).

Statystyka według dzielnic Brukseli (2014r.):

 

Statystyka na obrzeżach Brukseli:

\

Belgia w ślad za świadomością wielokulturowości na swoim terytorium podejmuje działania na płaszczyźnie edukacji wielokulturowej, kierowanych w szczególności do społeczności spoza Europy, bądź o korzeniach pozaeuropejskich. Jest to swojego rodzaju próba kontrolowania przez państwo dynamiki kulturowej i adaptacji systemów nauczania do potrzeb różnorodnych grup etnicznych. Poprzez działania edukacyjne zamierzeniem jest lepsze rozumienie sytuacji kulturowej istniejącej we współczesnych społeczeństwach, większą zdolność do komunikowania się między osobami pochodzącymi z różnych kultur, większą zdolność do uczestnictwa w interakcji społecznej tworzącej identyfikację osobowościową i wspólnotę ludzką. Raport Wskaźniki Rozwoju Belgii 2016 r. wskazuje jednak, że w sferze edukacji wielokulturowej Belgia od 2010 roku zanotowała wyraźny zastój i stała się mniej efektywna.

Nastroje ksenofobiczne Belgów niewątpliwie wrosły jednak po zamachach terrorystycznych w Brukseli w marcu 2016 r. A wcześniej po ataku przez na Muzeum Żydowskie w Brukseli, a w sierpniu 2014 roku po napadzie w pociągu na trasie Amsterdam-Paryż. Ze wszystkimi zdarzeniami wiązani byli muzułmanie mieszkający na terenie Belgii.

Belgijska policja, zarówno na poziomie lokalnym jak i federalnym, intensywnie i szczególnie zaczęła interesować się jedną z dzielnic Brukseli – Molenbeek w kontekście potencjalnego zagrożenia.

Jak widać na jednej z przedstawionych wyżej grafik, dzielnicę tę zdominowali muzułmanie. Główne zarzuty zarzuty Belgów w stosunku do muzułmanów to brak chęci integracji tej społeczności z pozostałą, tworzenie osobnych gett i nie respektowanie wartości europejskich. Chodzi tu przede wszystkim zradykalizowana postać islamu, która doprowadziła do zmniejszonej tolerancji względem muzułmanów przez resztę społeczeństwa.

Problem braku akceptacji wartości europejskich przez daną społeczność potwierdza fakt, że po zamachach w Paryżu oraz Brukseli w 2016r. Rząd Królestwa Belgii przedstawił plan specjalnego dokumentu dla imigrantów spoza Unii Europejskiej oraz uchodźców, którzy mają zamiar stałego przebywania w Belgii. Dokument ten w swej treści stanowić ma deklarację, że podpisujący (imigranci oraz uchodźcy) będą akceptować europejskie wartości. Odmowa podpisania takiego dokumentu, miałaby skutkować odrzuceniem wniosku o pobyt na terenie Belgii. Poza analizą zostaje skuteczność takiego dokumentu. Ponadto, może się wydawać, że jest to pewien rodzaj daleko idącej ingerencji w tożsamość mniejszości narodowych.  Z drugiej strony, Konwencja ramowa o ochronie mniejszości narodowych stanowi o umacnianiu tolerancji, obustronnej akceptacji,  mówi o dialogu międzykulturowym. Stanowi o potrzebie podejmowania środków w celu ukształtowania wzajemnego poszanowania i zrozumienia, oraz współpracy – bez względu na różnice w tożsamości etnicznej, kulturalnej i religijnej.[19]

We wspomnianej dzielnicy Molenbeek poziom bezrobocia oscyluje wokół 40%. W październiku 2016 r. liczba muzułmanów zamieszkujących Molnenbeek oscylowała na około 100 tysięcy. Na podstawie szeroko rozbudowanych świadczeń socjalnych, związanych chociażby z możliwością tzw. świadczenia bezrobotnego, po przepracowaniu roku, doprowadziło, do tego że imigranci posiadający belgijskie obywatelstwo, mogą bytować w Belgii na godnym poziomie bez potrzeby pracy. Jednak praca jest kluczowym elementem rozwoju każdego człowieka. Brak potrzeby pracy doprowadzić może do tego, że emigranci nie będą mieli styczności z kulturą europejską.

Jednym problemów Belgii dziś, jest nieustająca radykalizacja islamu na szeroką skalę. Sięgając do niedalekiej historii jednym z dowodów na powyższe twierdzenie i tym samym powodów pojawienia się nastrojów ksenofobicznych już wcześniej co zachwiało tolerancją w Belgii  do danej narodowości, były właśnie pojawiające się problemy z rosnącą radykalizacją coraz większej grupy wyznawców islamu.

Trzeba to podkreślić, że choć wielu belgijskich muzułmanów zintegrowało się z belgijskim społeczeństwem, wielu innych tego nie uczyniło. Jak i w innych krajach europejskich, wielu muzułmanów w Belgii przyjmuje salafizm – radykalną postać islamu – i jego nawoływania do prowadzenia agresywnego dżihadu.

Przed powstaniem Państwa Islamskiego, najbardziej znanym ugrupowaniem salafickim w Belgii było „Sharia4Belgium” („Szariat dla Belgii”), które odegrało istotną rolę w radykalizacji belgijskich muzułmanów. „Sharia4Belgium” zostało zdelegalizowane w lutym 2015, kiedy jego przywódca, został skazany na dwanaście lat pozbawienia wolności. (Częściowe archiwum dawnej witryny ugrupowania można odnaleźć na internetowym serwerze archiwizacyjnym.) Na swojej stronie, „Sharia4Belgium” wystosowuje zaproszenie do wszystkich Belgów, aby nawrócili się na islam i przyjęli prawo szariatu albo stawili czoła konsekwencjom. Pamięć podręczna obrazu tła witryny „Sharia4Belgium” zawiera czarną flagę dżihadu powiewającą ponad belgijskim parlamentem. Do niedawna kanał „Sharia4Belgium” na YouTube (również zamknięty) był używany, aby podżegać muzułmanów do dżihadu. Ugrupowanie umieściło tam klipy o tytułach takich, jak „Dżihad jest obowiązkowy”, „Zachęcanie do dżihadu”, „Pojedynki i walka partyzancka”, a także „Wartości męczeństwa.” W ten sposób, „Sharia4Belgium” wybrukowało drogę dla Państwa Islamskiego w Belgii. Belgijskie władze, pomimo nieustannej pracy nad usprawnieniem instytucjonalno-prawnych narzędzi w zakresie bezpieczeństwa narodowego, przyznają dziś, że w pewnym momencie, straciły kontrolę nad radykalizacją islamu i nad tym co działo się w dzielnicy Molenbeek.

Według danych przedstawionych przez Ministra Spraw Wewnętrznych Belgii 22 lutego 2016 r., 451 obywateli belgijskich zidentyfikowano jako dżihadystów. Z nich, 269 przebywa na polach walk w Syrii lub Iraku, sześcioro jest podejrzanych o bycie w drodze do strefy wojennej, 117 powróciło do Belgii, a 59 próbowało opuścić kraj, ale zostało zatrzymanych na granicy.

 

 

 

 

 

  1. Wnioski

Kultura jest niewątpliwie pojęciem pozytywnym, jej podstawą są kulturowe normy iwartości. O tożsamości i stabilności ”konsensus co do wartości”. Wielokulturowość winna wnosić bogactwo w społeczności, a jej elementy powinny harmonijne współgrać.  Również potrzeba jest harmonijnej współpracy w sferze instytucjonalno-administracyjno-prawnej w walce z zagrożeniami w przeciwdziałaniu zagrożeniom i tym samym zabezpieczeniu bezpieczeństwa narodowego.

Choć tworzenie gett narodowościowych nie wykazuje bezpośrednio zagrożenia dla bezpieczeństwa narodowego, to niewątpliwie przy problemie radykalizacji, nawoływania przywódców danej religii do podejmowania sporów na tle ideologicznyczym czy religijnym, być może również w poczuciu wyeliminowania i dyskryminacji danej narodowości ze społeczeństwa, niewątpliwie może podnosić stopień zagrożenia.

Powyższe, uzasadnia potrzebę wprowadzenia mechanizmów kontrolnych przez Państwo w postaci takich regulacji prawnych, które zabezpieczą z jednej strony elementy pozytywnej kulturowości, a z drugiej pozwolą na wspólne asymilowanie się w sferze moralności i prawa danego – wspólnego- kraju, przy zachowaniu godności ludzkiej, regulacji europejskich oraz obowiązujących swobód i wolności człowieka. Do powyższych działań, należy również dodać potrzebę efektywnej edukacji, działań na rzecz promocji zatrudnienia zwłaszcza wśród ludzi młodych, by zachęcić jak największą część społeczności do podejmowania pracy, przy tym asymilując się z wartościami europejskimi. W konsekwencji być może pozwoliłoby to uniknąć, lub zminimalizować problemy, z którymi dziś mierzy się Królestwo Belgii.

 

 

Adam Snarski,

Absolwent EWSPA, Doktorat KUL

 

[1] E. Nowak, M. Nowak, Zarys teorii bezpieczeństwa narodowego, Difin, Warszawa 2011, s. 12-13.

[2] P. Turczyński, Bezpieczeństwo Europejskie – Systemy, Instytucje, Funkcjonowanie, ALTA2, Wrocław 2001, s. 25-45.

[3] J. Czaputowicz, Bezpieczeństwo międzynarodowe. Współczesne koncepcje, PWN, Warszawa 2012, s. 22.

[4] S. Dworecki, Od konfliktu do wojny, BUWIK, Warszawa 1996, s.15.

[5] E. Nowak, M. Nowak, op.cit., s. 12.

[6] J. Wojnarowski, Gotowość systemu bezpieczeństwa narodowego, AON. Warszawa 2010, s. 19.

[7] Z. Nowakowski, Bezpieczeństwo narodowe – ewolucja pojęcia i zakresu [w:] T. Jemioła (red.),
K. Rajchel, Bezpieczeństwo narodowe i zarządzanie kryzysowe w Polsce w XXI wieku – wyzwania
i dylematy
, WSIZiA, Warszawa 2008, s. 81.

[8] E. Nowak, M. Nowak, Op.Cit., s. 16-17.

[9] J. Wojnarowski, Podstawy prawne bezpieczeństwa RP, AON, Warszawa 2004, s. 18.

[10] J. Marczak, Bezpieczeństwo narodowe, [w:], R. Jakubczak, Bezpieczeństwo narodowe Polski w XXI wieku. Wyzwania i strategie, Bellona, Warszawa 2011, s. 17-18.

[11] A. Targowski, Polska w procesie cywilizacji, Op. Cit. , s. 98.

[12] J. Czaputowicz, Op. Cit., s. 78.

[13] P. Wilkinson, Terrorism, [w:] M. Dunn Cavelty, V. Mauer (red.), The Routledge Handbook of Security Studies, London, New York: Routledge 2010, s. 128-129.

[14] M. Marszałek, A, Ciupiński, J. Kaczmarek, Polska w systemach bezpieczeństwa, międzynarodowego, [w:], R. Jakubczak, Op. Cit. , s. 104.

[15] W. Zubrzycki, Polska w obliczu zagrożeń terrorystycznych, [w:] T. Jemioła, K. Rajchel (red.)

Bezpieczeństwo narodowe i zarządzanie kryzysowe w Polsce w XXI wieku – wyzwania i dylematy, WSIZiA, Warszawa 2008, s. 218.

[16] E. Nowak, M. Nowak, Op. Cit., s. 138.

[17] J. Czaputowicz, Op. Cit., s. 77-78.

[18] Zob.: Une Belgique créative et solidaire: du soufflé pour le Pays. Texte de l’Accord de gouvernement fédéral

du 10 juillet 2003, http://www.mi-is.be/sites/default/files/doc/accord_de_gouvernement_10_juillet_2003.pdf,

31.12.2012.

[19] Ibidem, art. 6.

Możliwość komentowania została wyłączona.

Kontakt:

e-mail: kontakt@adamsnarski.pl
telefon: 794 341 765

Media społecznościowe:

facebook: adamsnarskipl
twitter: snarskiadam